Van de woestijn naar de sneeuw

Hoogteziekte is eigenlijk best grappig. Je hoofd doet dingen die niet kloppen. Op het scherm van de vluchten kijken geeft een effect van door elkaar dansende woorden letters en kleuren. Het is een soort turbulentie op vaste grond. Na drie uurtjes op hoogte begon ik me toch wat minder fit te voelen en werd de hoofdpijn wat meer. Wat resulteerde in nog minder doen dan ik al deed (puzzelboekje), een pijnstiller en een enorme dip.                               
Na een telefoontje met de ING ben ik ook in staat geld op te nemen hier, wat wel zo praktisch blijkt (slechte voorbereiding ;) niets voor mij) Ik ben door Wouter al lekker gemaakt met vers fruit en guacamole waar ik erg naar uitkijk, evenals het bed waar ik straks in kan ploffen. Al hoop ik nog even van de zon te kunnen genieten voor mijn ogen het definitief begeven!

Boarding van de laatste vlucht zou om drie uur zijn met vliegtijd half 4. Om kwart voor vier mag ik door de gate naar buiten lopen en wijzen ze het vliegtuig aan waar ik heen mag lopen. Het is wat anders dan een bus of slurf. Ik was in de veronderstelling dat ik dit soort reizen moet maken als ik nog nog ben (ja die is makkelijk, ik beschouw mezelf nog steeds als jong) maar het is een vliegtuig vol duitse senioren. Dat biedt perspectief!
Heel mooie vlucht naar uyuni en heeel leuk om wouter weer te zien! We zijn naar het lokale marktje geweest om eten te kopen en wouter heeft lekker gekookt. Daar knapte ik van op. Vroeg naar bed gegaan,  half 9 lokale tijd, maar dat is half 3 Nederlandse tijd... na een reis van 30 uur comateus geslapen. 
Vandaag gaan we de drie daagse tour starten op de Salar de Uyuni.

We zitten in de auto bij Sietske en Bas die drie maanden op reis zijn, maar van Peru naar het zuiden reizen.

Het tempo van de tour ligt vrij laag. Eerst gaan we naar de train semetairy waar treinen staan weg te roesten die ze hebben gebruikt om vanuit de mijnen van Potosi naar Chili te rijden en andere om militairen naar Argentinië te vervoeren. Paar leuke foto's gemaakt maar verder niet heel spannend. Kort bezoek aan het zout hotel gebracht waar het vooral erg warm was. Daarna de zoutvlakte op waar we de bekende foto's hebben gemaakt. Dat was erg leuk. Om half vier lunch bij Isla Incahuas waar we een lange pauze houden. Het is een eiland midden in de zoutvlakte met hele grote cactussen. We zijn blij dat we gekozen hebben voor de driedaagse tour en niet de vier gezien het tempo. Daarna zijn we doorgereden naar het zouthostel, in een klein dorpje tegen de berg aan waar we, tegen verwachting in,  een heerlijk bed hadden in een prive kamer. Optijd gaan slapen en om 6 uur op om de tweede dag te starten.

We hebben een heel lang stuk gereden en ondertussen hebben we met elkaar spaanse woorden doorgenomen. Uiteraard de lichaamsdelen met twee fysiotherapeuten en een arts in de auto. We rijden op een hobbelige weg waarbij het landschap iets groener wordt tov volledig kaal. We stoppen in een klein dorpje waar vooral lama's lopen en niets te beleven is behalve een toilet. Daarna stoppen we bij de spoorlijn van Uyuni naar Chili waar we uitzicht hebben op drie vulkanen. We gaan uiteindelijk tot 4900m hoogte tijdens de tour. We hebben een Spaanstalige gids maar toch begrijp ik basaal wel wat hij vertelt. Ik ben benieuwd hoe dat over vier weken is.
Het gebied doet me denken aan IJsland. We komen onderweg twee motorrijders tegen met volle bepakking waaronder twee reserve banden. Smiddags rijden we langs vier lagunes waar flamingo's zijn. Geweldig uitzicht! Ik merk wel dat ik nog steeds moet wennen aan de hoogte, cocablaadjes zijn deze vakantie mijn beste vriend. Als we aankomen bij het hostel op 4900m, naast een laguna met rood water, ben ik kapot. Ik heb veel last van de hoogteziekte,  vooral hoofdpijn en moeite met ademhalen en inspanning. Een ander bijkomend effect is dat je al weer naar de wc (lees achter een steen/struik) moet als je net bent geweest en gek genoeg houd je ook veel vocht vast. Daarbij ben ik erg moe door jetlag en lange vliegreis. Wederom coca bladeren en een bed. Achteraf had ik beter een dagje kunnen aklematiseren in uyuni voor we aan de tour begonnen. Gelukkig is de tour heel gaaf! Heel veel mooie uitzichten. 
De volgende ochtend staan we om 4 uur op, het vriest nog flink buiten (-12) en de zon begint op te komen boven het meer. Om kwart over 6 staan we bij de eerste geiser. Daarna rijden we door naar de hotsprings waar we even een kwartier in kunnen bijkomen. Als laatste onderdeel van de tour gaan we naar Laguna Verde, die groen gekleurd is door het arsenicum en koper in het water. Erachter ligt een van de vulkanen. We nemen afscheid van Sietske en Bas die door gaan naar Chili en daarna rijden we terug naar uyuni. Halverwege lunchen we naast een heel mooi groen veldje waar een beekje doorheen loopt en lama's staan te grazen. Savonds hebben we een nachtbus naar La Paz en heb ik een beetje kunnen slapen. Er was ons verteld dat de weg erg hobbelig zou zijn maar dat viel erg mee, wel duurde de rit 14 uur. Het sneeuwt

in La Paz (toen ik op het vliegveld was was er nog volop zon) maar in de middag klaart het een beetje op en gaan we naar tiahuanako en puma punku. Twee archeologische opgravingen ten oosten van La Paz. Mooi om te zien en net als wij alles gezien hebben begint het hard te regenen. Nu terug in het hostel in La Paz,  even rusten en daarna eten en vroeg naar bed.